نوتروفیل ها دستورالعمل هایی را از پلاکت ها دریافت می کند
این محققین توضیح داده اند که چگونه از تکنیکی جدید استفاده کرده اند که به آن ها اجازه مشاهده فعالیت سلول در موجود زنده را می دهد و در نتیجه می تواند به درک بهتر حرکت سلول های نوتروفیل به جایگاه هدف و چگونگی عملکرد آن کمک کند. اگر مچ پای شما دچار پیچ خوردگی شود به علت وقایعی که در آن ناحیه اتفاق می افتد بعد از مدتی آن ناحیه دچار التهاب می شود و این امر مانع از حرکت طبیعی این اندام می شود تا زمانی که فرایند بهبود اتفاق بیافتد.
اما چگونه سیستم های بدنی مختلف می دانند که کجا آسیب اتفاق افتاده است و چگونه التهاب را تحریک می کنند؟
از همه مهمتر این که این محققین می خواستند بدانند که چگونه یک سلول نوتروفیل می داند که کی و کجا آسیب اتفاق افتاده است. مطالعات قبلی نشان داده است که آن ها از طریق دیواره عروق خونی می خزند اما هم چنان این سوال باقی است که آن ها چگونه این مسیر را انتخاب می کنند.
این تیم از میکروسکوپ اینترویتال استفاده کردند که نشان می دهد که در سطح سلولی واقعا چه اتفاقاتی در یک موجود زنده اتفاق می افتد. این امر به آن ها اجازه می دهد که مشاهده کنند که بعد از تزریق مواد شیمیایی القا کننده التهاب به عضله بیضه موش چه اتفاقی می افتد. آن ها مشاهده کردند که سلول نوتروفیل بخشی از خود را به درون رگ خونی می کشد و به نوعی محیط داخل آن را تست می کنند و سپس تصمیم به اقدام بعدی می گیرند. در این حین زمانی که با یک پلاکت برخورد می کند، به نوعی ضمایم آن را لمس می کند و در این میان دو نوع اطلاعات از طریق پروتئینی به نام PSGL-1 منتقل می شود. این موجب می شود که نوتروفیل شکل خود را تغییر دهد و سپس وارد عروق خونی شده و به جایگاه آسیب دیده می خزد و با عوامل التهابی درگیر می شود. در تستی دیگر، محققین این تبادل را بلوک کردند و دریافتند که نوتروفیل ها قادر به تشخیص مکان تروما و مهاجرت به آن جا نیستند.
این یافته ها به دو دلیل مهم هست: اول این که به این سوال پاسخ می دهد که چگونه نوتروفیل ها می دانند کی و کجا به مکانی که تروما در آن اتفاق افتاده است مهاجرت کنند. دوم، به دلیل این که این امر می تواند راهی برای جلوگیری از التهاب(در زمان زیان آور بودن آن) باشد دانستن چگونه مهار کردن این دیالوگ بین پلاکت و نوتروفیل می تواند کلیدی راه گشا باشد.
